by Jolien Van de Velde
Review of 'or else nobody will know', Kaaitheaterstudio's 19 October 2007
The Norwegian, Brussels-based choreographer Mette Edvardsen has already created several solo productions. Now she is working for the first time with several performers. Her new work features recognisable situations that the spectator can only catch glimpses of. Edvardsen manipulates time and space using repetition. The five performers only need a few attributes. The setting of the space they dance in is austere. It is a minimalist representation of things that seem very familiar, e.g. a man behind an improvised public office desk with a humming lamp above him. Some people even say that the performance contains a scene from a bank raid. There may be elements that support this theory, but it makes you think in the first place about your own environment and the things you observe and perceive everyday.
The keyword in this performance is repetition. But don’t misunderstand. The repetition of the play is confusing. It makes you look at things differently, again and again, making you dizzy. And that is precisely what Edvardsen wants. When we mentally repeat something, then doubt arises. Did this really happen? Did I really say this? As a spectator, you actually start doubting about what is happening on stage and your perception of time and space suddenly fades away. Was the piece of paper she gave him a few minutes ago that big? Did the graffiti girl spray the same tag the first time? Additionally, the performers are dressed the same, like identical twins, which only confuses you more.
The space is totally pulled open. As a spectator, you are conscious of what is happening on stage. But the game of repetition only allows your perception to analyse the whole space piece by piece. It is no sinecure to follow five performers simultaneously. In other words, Edvardsen plays with your perception. If you follow a particular performer, your attention is subtly caught by another part of the stage or a different performer: someone drops something, a performer jingles his keys, etc. Only a few seconds are enough to change your experience of space and the environment. It is a subtle game where each performer perfectly knows how to handle his or her role.
But repetition can also become tiring or boring. The tension that grows more and more in your subconscious may change into frustration if you don’t find an answer to the questions that arise during the performance. The evanescence of repetition can drive you crazy, and as a result you are not capable of absorbing anything else anymore. Even if a whole part is identically repeated, you are still convinced that something must be different. Many spectators experience this as a challenge, a quest in space and time. To others, it is a tough job that can ruin their evening.
The performance balances itself between brilliant and totally uninteresting. You need patience to handle what is happening on stage. And whether you like it or not, it makes you more conscious of space, time and perception, but also of your memory’s deception. Some people prefer not to be confronted with this idea. In the end, it is an invitation for self-analysis, expressed by a bunch of sublime performers and projected in a limited time and space. So before you decide to go and watch the show, first think if you are prepared to discover yourself this way and to accept this dialogue with dance.
Published in Cutting Edge 22 Oct 2007, http://www.cuttingedge.be. Translated from Dutch by Taaladvisie.
by Jolien Van de Velde
De Noors-Brusselse choreografe Mette Edvardsen heeft al enkele solo’s op haar naam staan maar nu werkt ze voor de eerste keer samen met enkele performers. Haar nieuwe werk steunt op herkenbare situaties waarvan je als toeschouwer slechts een glimp kan opvangen. Ze manipuleert tijd en ruimte door het gebruik van herhaling. De vijf performers hebben weinig attributen nodig. De ruimte waarbinnen gedanst wordt is karig ingericht. Het is een heel minimalistische weergave van wat voor ons alledaags lijkt zoals de man achter het geïmproviseerde ambtenarenbureau met boven zich de zoemende lamp. Sommigen zeggen zelfs dat de performance een scène zou bevatten uit een bankoverval. Er zijn misschien wel elementen om dit te denken maar op de eerste plaats denk je aan je eigen omgeving en de dingen die je elke dag waarneemt en opneemt.
Herhaling staat centraal in deze voorstelling. Maar vergis je niet. De herhaling van het stuk brengt je in de war, laat je de dingen op een andere manier bekijken, telkens opnieuw tot je ervan duizelt. En dat is het opzet van Mette. Als we iets in onze gedachten herhalen, dan ontstaat er twijfel. Gebeurde dit wel zo, heb ik werkelijk dat gezegd? Als toeschouwer ga je ook echt twijfelen aan wat er op het podium gebeurt. Je tijd- en ruimteperceptie gaan plots de mist in. Was het papiertje dat zij aan hem gaf daarnet ook zo groot? Heeft de grafittispuitster nu dezelfde tag gezet? De performers meten ook dezelfde keldingstijl aan als een identieke tweeling waardoor de verwarring enkel maar groter wordt.
De ruimte wordt helemaal opengetrokken. Als toeschouwer ben je je bewust van wat er op het podium gebeurt. Maar door het spel van de herhaling laat je perceptie slechts maar deel voor deel de hele ruimte ontleden. Vijf performers zijn moeilijk om allemaal tegelijk te volgen. Mette gaat hierbij aan de haal met je aandacht. Bij het volgen van één bepaald personage wordt je aandacht steeds subtiel naar een ander deel van de ruimte en een ander personage getrokken. Iets dat valt, gerinkel van sleutels,... Er zijn maar enkele seconden nodig om je ervaring met de ruimte en omgeving te veranderen. Het is een subtiel spel waarbij iedere performer perfect zijn of haar rol kent.
Maar herhaling kan ook teveel of vervelend worden. De hoge spanning die in je onderbewuste opgebouwd worden kunnen wel eens veranderen in frustratie als je geen antwoord vindt op de vragen die het stuk nalaat. De vluchtigheid van de herhaling kan je gedachten volledig laten tilt slaan waardoor je niks meer poneemt. Zelfs al wordt er in de herhaling een volledig stuk identiek overgedaan, toch geraak je stilaan overtuigd dat er aan alles wel een kleine verandering zit. Voor velen is dit een uitdaging, een zoektocht in ruimte en tijd maar voor anderen is dit een loodzware dobber die je ervaring verpest.
Het stuk balanceert tussen briljant of helemaal oninteressant. Je moet geduld kunnen opbrengen voor wat er zich op het podium afspeelt. En of je het nu goed vindt, of helemaal niet, het stuk maakt je bewuster van ruimte, tijd en waarnemen maar ook van de bedriegelijkheid van je eigen herinnering. Sommigen worden niet graag met deze gedachte geconfronteerd. Het is een stukje zelfanalyse dat je doormaakt, uitgedrukt door enkele sublieme performers en geprojecteerd in een beperkte tijd en ruimte. Dus voor je kijken gaat, denk dan eerst even na of je wel op deze manier jezelf wil leren kennen en met de dans in dialoog wil gaan.